Αντίο Δάσκαλε

 «Να κοιτάτε πίσω από το αντικείμενο»

Ο ΣΕΑ στο Βρετανικό.

Δεν ξέρω αν οι Ιταλοί Αρχαιολόγοι άπλωσαν πανό την Πομπηία, γιατί η ιταλική Κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει ορισμένα Ινστιτούτα (βλ. εδώ), ή αν οι Αυστριακοί έκαναν καταλήψεις διαμαρτυρίας στο Belvedere, επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να μειώσει τα κονδύλια με κίνδυνο να κλείσουν πολλά ερευνητικά κέντρα των ανθρωπιστικών σπουδών στην Αυστριακή Ακαδημία των Επιστημών (βλ. εδώ).  

Στην Ελλάδα όμως της «επανάστασης» και της «ανυπακοής» ο καθένας μπορεί να κάνει πρακτικά ό,τι του κατέβει σε μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους. Κι επειδή αυτό δεν του φτάνει, είπε να την εξάγει και στο εξωτερικό.

Υποθέτω λοιπόν ότι στα πλαίσια της διεθνούς εκστρατείας του ΣΕΑ κατά των «περικοπών του ΔΝΤ στον πολιτισμό» ήταν και το happening της φωτογραφίας (βλ. εδώ).

Mε το να απλώσει ένα κακόγουστο πανό με ένα μήνυμα ανάλογο του κινήματος «δεν πληρώνω» στην αίθουσα των Γλυπτών του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο για λίγα δευτερόλεπτα, έως ότου βγουν οι φωτογραφίες-πειστήρια της επαναστατικής πράξης.  

Και την πρόεδρο του ΣΕΑ να δηλώνει φουσκωμένη από περηφάνια  ότι «οι επισκέπτες του μουσείου μαζεύτηκαν γύρω μας και χειροκρότησαν στο τέλος της δράσης, με αποτέλεσμα οι φύλακες να αιφνιδιαστούν και να μην μπορέσουν να πλησιάσουν για να μας σταματήσουν». Η πρόεδρος του ΣΕΑ!

Η κυρία αυτή θα έπρεπε ίσως να πληροφορηθεί ότι τέτοιου είδους ενέργειες δεν έχουν τον ίδιο αντίκτυπο, όπως στην Ελλάδα. Μπορεί εδώ να χαίρουν κάλυψης από τα ΜΜΕ και να αποτελούν πειστήρια «αγώνων» κι έκφρασης «αγανάκτησης», στην Ευρώπη όμως αντιμετωπίζονται τουλάχιστον ως γραφικά, για να το θέσω ευγενικά. Νομίζει ο ΣΕΑ πραγματικά ότι έτσι  θα κερδίσει την συμπάθεια των ξένων συναδέλφων; Μάλλον το αντίθετο θα καταφέρει . Αν και υποπτεύομαι ότι η «δράση» στόχευε πιο πολύ στο εσωτερικό ακροατήριο.

Λίγη σοβαρότητα….

Eξωτερική Αξιολόγηση του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας & Κοινωνικής Ανθρωπολογίας (ΙΑΚΑ) του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Το ΙΑΚΑ του Π.Θ. στο Βόλο ιδρύθηκε το 1993, άρχισε να λειτουργεί ουσιαστικά το 1998 και μετονομάστηκε (από Λαογραφίας σε Κοινωνικής Ανθρωπολογίας) το 2002.

Θυμάμαι ακόμη τις διαμαρτυρίες και τις αντιδράσεις που συνόδευσαν την ίδρυσή του από τα αντίστοιχα Τμήματα Αρχαιολογίας των «ιστορικότερων Πανεπιστημίων της Ελλάδος», που θα έλεγαν ο Μυλόπουλος κι ο Πελεγρίνης.

Στη δεκαετία που μας πέρασε το Τμήμα οργάνωσε ένα σύγχρονο πρόγραμμα σπουδών, ανέπτυξε ερευνητική δραστηριότητα και διοργάνωσε τοπικά και διεθνή συνέδρια με πολύ σημαντικά θέματα. Το Αρχαιολογικό Έργο στη Θεσσαλία και Στερεά Ελλάδα αποτελεί πλέον θεσμό, ακολουθώντας το παράδειγμα του ΑΕΜΘ.

Η έκθεση εξωτερικής αξιολόγησης αναφέρει όλα τα παραπάνω. Θα σταθώ μόνο επιγραμματικά στα σημεία, τα οποία θεωρώ τα πιο σημαντικά:

- Πρώτη φορά διαβάζω σε έκθεση αξιολόγησης ότι το διδακτικό προσωπικό συνεργάζεται τόσο άψογα με τη γραμματεία, η οποία υμνείται για το σημαντικό και πολυσχιδές έργο της.

- Το διδακτικό έργο, επειδή πραγματοποιείται σε σημαντικό βαθμό από διδάσκοντες ΠΔ 407/80, κινδυνεύει από τη μείωση των διδασκόντων λόγω των περικοπών των πιστώσεων και από μελλοντικές συνταξιοδοτήσεις μελών ΔΕΠ.

- Τονίζεται η έλλειψη των συγγενών επιστημονικών τομέων (π.χ. κλασσική φιλολογία) στο πρόγραμμα σπουδών (το Π.Θ. δεν έχει φιλοσοφική Σχολή).

- Ο τεχνολογικός εξοπλισμός είναι πεπαλαιωμένος και χρειάζεται ανανέωση. Παρόλα αυτά η χρήση των ηλεκτρονικών μέσων είναι άριστη.

- Η χρηματοδότηση του Τμήματος είναι πενιχρή, τα μέλη ΔΕΠ ουσιαστικά χρηματοδοτούν την έρευνά τους και τη διδασκαλία.

- Υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στη Βιβλιοθήκη, οι οποίες δυσχεραίνουν την έρευνα και διδασκαλία.

- Δεν υπάρχει καμία μέριμνα χρηματοδότησης των υποψηφίων διδακτόρων, οι οποίοι δεν συμμετέχουν επίσης στην διδασκαλία.

- Την όλη λειτουργία του Τμήματος επιβραδύνει τρομερά η γραφειοκρατία του Πανεπιστημίου.

Συμπερασματικά, ενώ το Τμήμα πληροί όλες τις προϋποθέσεις κι έχει τη δυναμική να γίνει κέντρο Αριστείας, αυτή φρενάρεται από τη γραφειοκρατία και την ελλιπή χρηματοδότηση.

  

Υ.Γ.: Στην εισαγωγή αναφέρεται ότι ομάδα φοιτητών (στην οποία ανήκε μόνο ένας (1) φοιτητής του τμήματος) «επιτέθηκε» στην επιτροπή αξιολόγησης θέλοντας να την εμποδίσει στο έργο της. Καλώς ήλθατε στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο…

Ο νέος νόμος για τα Α.Ε.Ι.

Παρακολούθησα τις συζητήσεις και την αρθρογραφία όλο αυτό το διάστημα, κυρίως αυτών που εναντιώνονται στο νέο νόμο. Και πέρα από τις γραφικότητες και την κενολογία (με μπροστάρη τον πρύτανη του Α.Π.Θ.), δεν άκουσα ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα γιατί ο νόμος αυτός είναι λάθος. Μόνο γενικότητες περί «προστασίας του Δημοσίου Πανεπιστημίου», «εκπαίδευσης σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς», «αντισυνταγματικότητας» κι άλλα φανταχτερά.

Καταλαβαίνω ότι είναι μια δύσκολη περίοδος, καθώς καλούμαστε να αλλάξουμε νοοτροπίες και τρόπους λειτουργίας στο Κράτος, την οικονομία, την κοινωνία.

Η φούσκα του μεταπολιτευτικού «μοντέλου» στη χώρα μας έσκασε, κι έσκασε με πάταγο. Και μέσα σε αυτήν την αναταραχή βγαίνουν στην επιφάνεια τα πιο άγρια ένστικτα προκειμένου να συντηρηθούν φαύλες καταστάσεις, προνόμια και εξουσίες.  

Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά με το νέο νόμο για τα ΑΕΙ. Αυτό που ξέρω είναι ότι μπορεί να αποτελέσει την βάση για μια θετική προσπάθεια αλλαγής της λειτουργίας τους. Είναι στο χέρι της ακαδημαϊκής κοινότητας και μόνο.

Εκθέσεις Εξωτερικής Αξιολόγησης των Τμημάτων Ιστορίας & Αρχαιολογίας ΕΚΠΑ και Ρεθύμνου.

Μετά τις εκθέσεις εσωτερικής αξιολόγησης των τμημάτων στην Αθήνα και το Ρέθυμνο, ακολουθούν οι εκθέσεις της εξωτερικής που παραδόθηκαν το 2010 (Aθήνας, Ρεθύμνου). 

Συντάκτες και των δύο γνωστοί επιστήμονες από το εξωτερικό με πλούσιο βιογραφικό. Ανάμεσά τους και δύο Έλληνες, οι καθηγητές A.Χανιώτης (Princeton) στην έκθεση για την Αθήνα και ο Δ. Παναγιωτόπουλος (Heidelberg) και στις δύο.  

Ορισμένες σύντομες παρατηρήσεις:

Και οι δύο βασίζονται στις εκθέσεις εσωτερικής αξιολόγησης, μαζί με μια 3ήμερη επίσκεψη των αξιολογητών σε κάθε τμήμα.

Και οι δύο επαινούν τα δύο τμήματα τόσο για το εκπαιδευτικό, όσο και για το ερευνητικό έργο τους, παρόλα τα εμπόδια.

Και στις δύο, ιδιαίτερα όμως σε αυτήν του τμήματος στην Αθήνα, καταγράφονται και τα προβλήματα των τμημάτων, αλλά και του ελληνικού Πανεπιστημίου εν γένει: μεγάλος αριθμός φοιτητών, ελλιπής χρηματοδότηση, η μάστιγα των κομματικών παρατάξεων, κτήρια που μόνο Πανεπιστήμιο δεν θυμίζουν, προβλήματα στην διοικητική οργάνωση, μεταπτυχιακοί φοιτητές χωρίς υποστήριξη. 

Περιμένω τη δημοσίευση κι αυτών των άλλων τμημάτων.

Στη μεγάλη σκηνή…ακόμη μια φορά.

Αναρωτιέμαι, ως πότε θα επιτρέπουν αυτή τη γελοιότητα…