Απόσπασμα από τη συνέντευξη του ακαδημαϊκού Μιχαήλ Σακελλαρίου στην "Καθημερινή":
«Μολονότι αισθάνομαι ότι δεν απέδωσα όλα όσα μπορούσα. Σπαταλήθηκα και το ’χω παράπονο αυτό. Μου στέρησαν χρόνο. Διότι ενώ πήρα το πτυχίο μου το 1933 και εμφανίστηκα πολύ γρήγορα μ’ ένα βιβλίο σημαντικό, δεν μπόρεσα να κάνω πανεπιστημιακή καριέρα και σπαταλήθηκα ως καθηγητής της Μέσης Εκπαίδευσης. Ετσι, επεδίωξα να εξαρτώμαι από την κρίση ανθρώπων που ήταν σε θέση να κρίνουν. Πού θα το έβρισκα αυτό; Στο εξωτερικό. Αναγνωρίστηκα εκεί και εξαρτώμουν από τις κρίσεις των ξένων συναδέλφων μου, κι όχι ανοήτων και αγραμμάτων συμπατριωτών μου. Αγαπητή μου, η αντιμετώπιση ενός νέου επιστήμονα στον τόπο μας, τότε και αργότερα και ίσως μέχρι σήμερα, είναι κυριολεκτικά βάρβαρη. Είναι τελείως διαφορετική εκεί όπου υπάρχει πραγματικά πολιτισμός και συναίσθηση καθήκοντος»
5 σχόλια:
Όταν ήρθε η ώρα να κρίνει ο ίδιος νέους επιστήμονες τί έκανε;
(Θου Κύριε...)
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω.
Τί έκανε;
Τί να σου γράφω τώρα;
Ας πούμε ότι δεν έκανε στην πράξη αυτά που ευαγγελίζεται στη θεωρία.
Ισως να μην ειναι δικαιο να κρινω τον κυριο Σακελλαριου, τον οποιο δεν εχω γνωρισει προσωπικα. Υπαρχουν πολλοι παντως που συμπεριφερονται οπως αναφερει η Ιφιμεδεια. Γιατι; Πως θα συμπεριφεροταν αραγε ο καθενας απο εμας, που στα νιατα του τρωει κατραπακιες, εαν στο μελλον τα καταφερνε, αποκτουσε ακαδημαικους τιτλους, εδρες και δεχοταν τις επομενες σειρες νεων επιστημονων που του ζητουσαν κατι; Μηπως και το ακαδημαικο περιβαλλον εχει κατι απο την νοοτροπια του στρατου, με τους παλιους και τους ψαρακλες; Μηπως οι εμπειριες του παρελθοντος, οι απογοητευσεις, η αγνωμοσυνη των πρωτων που βοηθηθηκαν, ωθει τον ανθρωπο να γινεται σκληροτερος με το περασμα του χρονου και να μην κανει τα χατηρια του καθε ενος που του ζηταει και απο κατι;
Ενα αλλο που θα ηθελα να σχολιασω, ειναι οι δηλωσεις του κυριου Σακελλαριου, οτι εχασε χρονο, εργαζομενος στη Μεση Εκπαιδευση. Γιατι ειναι τοσο κακο αυτο; Να προσφερει τις γνωσεις του στη διδασκαλια παιδιων που δεν εχουν ωριμασει, να συνδραμει, ωστε να αποκτησουν και αυτα με την σειρα τους καποιες βασικες γνωσεις και κριτικες ικανοτητες; Και γιατι απαξιωνει τοσο πολυ τους συναδελφους του της Μεσης Εκπαιδευσης, ως αγραμματους κτλ.; Μηπως δεν ησαν κι αυτοι αποφοιτοι παν/μιου; Φανταζομαι αλλωστε, οτι την εποχη που ο κυριος Σακελλαριου εργαζοταν στη Μεση Εκπαιδευση, το ελληνικο σχολειο δεν ειχε το επιπεδο του σημερινου και τα μαθηματα της ιστοριας και της γλωσσας, της αρχαιας ελληνικης φιλολογιας, ειχαν ιδαιτερη βαρυτητα, πολυ περισσοτερο, απ' οσο εχουν σημερα.
Γιατι λοιπον αυτο το υφος εκ μερους του κυριου;
Τάλα,
Δέχομαι ότι πολλοί, οι οποίοι παίρνουν μια θέση, μπορεί να γίνουν διαφορετικοί, να καβαλήσουν το καλάμι, να γίνουν δυνάστες κι ό,τι άλλο φαντάζεσαι. Πρέπει όμως να διαχωρίσουμε κάτι: άλλο, ως νέος ερευνητής, να θέλω να κριθώ όσο το δυνατόν πιο δίκαια και αντικειμενικά, κι άλλο ζητάω χατίρια.
Το ότι δηλώνει ότι έχασε χρόνο στη Μέση Εκπαίδευση: Δες το λίγο από την πλευρά του. Διδάκτωρ με διατριβή βραβευμένη από την Ακαδημία και παρόλα αυτά δεν παίρνει θέση – επιμελητή έστω – στο Πανεπιστημίο. Μάλλον αφήνει να εννοηθεί ότι κάποιοι του στερήσανε την ακαδημαϊκή καριέρα εκείνα τα χρόνια, γι’ αυτό το «ανοήτων και αγραμμάτων συμπατριωτών μου» ίσως πάει (και) προς αυτούς. Αλλά και στους καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης να αναφέρεται, ανάμεσα στους οποίους θα ένιωθε ανώτερος, δεν μπόρεσε να κάνει αυτά που φαντάζομαι ότι ήθελε. Δεν δικαιολογώ τους χαρακτηρισμούς του, αλλά μάλλον τα πράγματα τότε ήταν πιο άγρια.
Δημοσίευση σχολίου