Στην Ακρόπολη ο Κ. ΠαπούλιαςΕπίσκεψη στην Ακρόπολη πραγματοποίησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με αφορμή την ολοκλήρωση των προγραμμάτων αποκατάστασης σε Παρθενώνα και Προπύλαια.Την ικανοποίησή του για την έκβαση των αναστηλωτικών έργων στην Ακρόπολη, εξέφρασε το πρωί, επισκεπτόμενος την Ακρόπολη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.............Τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας υποδέχθηκε ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος και η Γενική Γραμματέας Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη.
Διαμαρτυρία συμβασιούχωνΑπό το πρωί, στο χώρο βρίσκονταν έκτακτοι εργαζόμενοι στους αρχαιολογικούς χώρους που επέτρεπαν στους τουρίστες να μπαίνουν δωρεάν στην Ακρόπολη.Στη συνέχεια, οι συμβασιούχοι εισήλθαν στο χώρο της Ακρόπολης και συνέχισαν τη διαμαρτυρία τους φωνάζοντας συνθήματα, καθώς διαμαρτύρονται για την μη μονιμοποίησή τους, την παύση του 24μηνου και για τις προσλήψεις που έχουν γίνει.
Από kathimerini.gr
Μάθαμε σε αυτήν τη χώρα, όταν θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε. Να κλείνουμε δρόμους και λιμάνια, να κατεβάζουμε διακόπτες, να πετροβολούμε αστυνομικά τμήματα, να καταλαμβάνουμε δημόσια κτίρια και να απλώνουμε πανό διαμαρτυρίας στα τείχη της Ακρόπολης. Επίσης να μην αφήνουμε τους συναδέλφους μας να κάνουν τη δουλειά τους και να αφήνουμε τους τουρίστες να μπαίνουν δωρεάν στην Ακρόπολη. Τώρα αν όλα τα παραπάνω είναι πράξεις που άπτονται του Ποινικού Δικαίου, που είναι και το λιγότερο σε τελική ανάλυση, δεν μας ενδιέφερε ποτέ, ούτε ως πολίτες ούτε ως Κράτος.
Και αυτό γιατί μισούμε ό,τι είναι δημόσιο, ό,τι αντιπροσωπεύει το Κράτος, ακόμη κι αν είναι ο ίδιος ο χώρος εργασίας μας.
Δεν ξέρω πότε θα το αντιληφθούμε, αλλά εάν υπάρχει μια στιγμή που σαν Κοινωνία πρέπει να δείξουμε ψυχραιμία και σύνεση, αυτή είναι τώρα. Ξοδέψαμε πολύ χρόνο, χρήμα, ενέργεια σε όλα αυτά που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε τώρα. Ας δοκιμάσουμε μια άλλη πορεία. Αυτή της λογικής και του μέτρου. Ποιος ξέρει, μπορεί και να μας βγει και σε καλό.
15 σχόλια:
Δυστυχώς εν Ελλάδι το καθιερωμένο έθος "έχουν δίκιο όσοι διαμαρτύρονται" συμπληρώνεται και από το "όπως κι αν διαμαρτύρονται".
Και έτσι όλοι εν τέλει κατά κάποιον τρόπο σιωπούμε από το να τα βάλουμε ευθέως με "συναδέλφους"...
Ευστοχότατα σχόλια In Antis και Ιφιμέδεια.
Κάπου εδώ θα επανέλθω επί του θέματος.
@ Ιφιμέδεια
Για την σιωπή…κάποτε ήλπιζα ότι θα γίνει φωνή. Κάποτε.
@Χαιρεφάνης
Μετά χαράς να επανέλθετε. Χαθήκατε.
Αγαπητοί μου in antis και Χαιρεφάνη,
τα ζητήματα της ηθικής στον επαγγελματικό μας χώρο με απασχολούν πολύ και θα επιθυμούσα κάποτε να γινόταν ένας ανοικτός διάλογος για το πώς τα αντιλαμβανόμαστε οι συνάδελφοι.
Μαντεύω εκ των προτέρων ότι πλέον δεν είσαι καθόλου σίγουρος για το πώς αντιλαμβάνεται κάθε αρχαιολόγος ζητήματα δεοντολογίας, ηθικής, συναδελφικότητας.
Δυό σκέψεις σας γράφω, όχι τόσο σχετικές με την αρχική ανάρτηση, όσο γιατί με απασχολούν πολύ αυτόν τον καιρό και νιώθω ότι μπορώ εδώ να τις διατυπώσω.
Καλημέρα!
Καλημέρα Ιφιμέδεια,
Σοβαρά θέματα αυτά που αναφέρεις.
Όσον αφορά τα θέματα ηθικής, είναι ξεκάθαρο ότι αυτό έχει πιο πολύ να κάνει με τον καθένα μας προσωπικά, δηλ. με τις αρχές του, τα πιστεύω του, τη δική του στάση απέναντι στους άλλους συναδέλφους, απέναντι στο περιβάλλον εργασίας του και απέναντι στα καθήκοντά του.
Επειδή όμως ο καθένας έχει μια δική του θεώρηση των πραγμάτων για το τι είναι ηθικό και τι όχι (είναι της μόδας αυτό στην χώρα μας), έρχεται η δεοντολογία να ρυθμίσει την μεταξύ μας συνεννόηση για την εύρυθμη λειτουργία στο περιβάλλον εργασίας μας. Αυτή είτε είναι άγραφη είτε γραπτή σε μορφή διατάξεων νόμων, κανονισμών κ.ο.κ.. Αυτή δυστυχώς έχει καταντήσει λάστιχο και σε πολλές περιπτώσεις άχρηστη, γιατί ο καθένας αντιλαμβάνεται όπως θέλει τα παραπάνω. Κι αυτό χωρίς φυσικά να υπάρχει κάποιος που θα ελέγξει, θα παρέμβει και θα διορθώσει, είτε λέγεται προϊστάμενος, είτε Διεύθυνση, είτε Υπουργείο, είτε Σύλλογος. Συνεπώς σιγά σιγά αρχίζει να αναπτύσσεται η διαφθορά, η στασιμότητα, η φαυλότητα, η μετριότητα, η συντήρηση.
Γιατί όμως όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου δεν υπήρχε ποτέ (ή αν υπήρχε κάποτε αυτή έχει χαθεί) αυτό που θα ονόμαζα «δημόσια ηθική», η συλλογική νοοτροπία, η παράδοση αν θέλεις ή ταυτότητα της Ελληνικής Αρχαιολογίας. Ποιες είναι οι αρχές, ποιες οι αξίες, ο τρόπος εργασίας, οι στόχοι και η ανάπτυξη της Ελληνικής Αρχαιολογίας; Δεν μιλώ για νομοθεσία, μιλώ για συλλογικές αξίες και αρχές. Αναγκαστήκαμε να κάνουμε νόμους ακόμη και αυτονόητα πράγματα, τα οποία ανήκουν θα έλεγα στο πεδίο των άγραφων κανόνων επιστημονικής συμπεριφοράς. Γιατί είμαστε «στο δημόσιο» αλλά δεν ξέρουμε τι σημαίνει δημόσιο. Είμαστε εργαζόμενοι αλλά ξεχάσαμε ότι είμαστε επιστήμονες, ότι ασκούμε ένα λειτούργημα.
Επειδή έγινε σεντόνι, σταματώ προς το παρόν εδώ.
Αυτές τις σκέψεις κάνω κι εγώ διαρκώς τον τελευταίο καιρό και προσπαθώ να ερευνήσω αν στο παρελθόν υπήρξε ένα κοινό σύστημα αξιών, πνεύμα συναδελφικότητας, σεβασμός. Δεν έχω αποκρυσταλλώσει την άποψή μου αλλά διαπιστώνω με χαρά περιπτώσεις αρχαιολόγων που είχαν βαθιές ιδεολογικές διαφορές αλλά αυτό δεν τους εμπόδιζε να τηρούν έναν κοινό κώδικα αξιών.
Αυτό που βλέπω σήμερα είναι ότι ο κώδικας αυτός όχι μόνο δεν είναι κοινός, αλλά καθένας ενεργεί με βάση τις δικές του πεποιθήσεις και αξίες, εν τέλει με βάση το δικό του συμφέρον. Κι έτσι, ακόμη και νομοθετημένοι δεοντολογικοί κανόνες καταπατώνται ανερυθρίαστα...
Για το παρελθόν δεν έχω, ούτε είναι δυνατόν άλλωστε, να έχω καθαρή εικόνα. Έχω διαβάσει ή μάθει για μεγάλες συγκρούσεις από τη μια πάντα μέσα στα πλαίσια του κώδικα αξιών της Επιστήμης και του αλληλοσεβασμού, από την άλλη για απίστευτες ραδιουργίες, καρφώματα κ.α. που στόχευαν στην πλήρη κατάρρευση, ανθρώπινη και επιστημονική του «αντιπάλου». Αν πιάσουμε και τα σύγχρονα…
Ας μην ξεχνάμε ότι το επάγγελμά μας είναι αρκετά έως πολύ «εγωιστικό», ικανό να θρέψει προσωπικές ματαιοδοξίες και τυχοδιωκτισμούς.
Είμαι της άποψης ότι οι Έλληνες αρχαιολόγοι έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την αίσθηση της συναδελφικότητας, του σεβασμού, την αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην Επιστήμη και τους εαυτούς τους. Η λέξη «συνεργασία» έχει σβηστεί από το λεξιλόγιο πολλών.
Περιττό να πω ότι πάντα και παντού υπάρχουν οι εξαιρέσεις, οι συνάδελφοι εκείνοι που με την συμπεριφορά τους θα τονώσουν την ελπίδα σου ότι «κάτι μπορεί να αλλάξει». Προσωπικά όμως δεν το βλέπω στο άμεσο μέλλον.
Ωραίο και πάντα επίκαιρο το θέμα. Εκτός από τον απαραίτητο ανοικτό διάλογο (στον οποίο δεν έχουμε συνηθίσει ιδιαίτερα), μπορούμε να θίξουμε το ζήτημα και από εδώ.
Συμφωνώ απολύτως με όσα γράφετε In Antis και Ιφιμέδεια.
Ειδικά όμως στο ζήτημα της θέσπισης κανόνων δεοντολογίας δεν περιμένω απολύτως τίποτε από τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων και πολύ περισσότερο - ούτε καν - από τον Σύλλογο των Εκτάκτων. Αν θέλετε την γνώμη μου, αυτή έχουν εξαλείψει και τα τελευταία ψήγματα δεοντολογίας που υπήρχαν. Για τις εξαιρέσεις δεν διαφωνώ καθόλου, είναι όμως επιβεβαιωτικές του κανόνα.
Και θα προσέθετα ακόμη: και πού να δείτε τι γίνεται στα αρχαιολογικά τμήματα μεταξύ των φοιτητών πλέον. Δυστυχώς είναι τα θερμοκήπια για τέτοιες συμπεριφορές, που κατά την γνώμη μου δεν δικαιολογούνται ούτε από την ανεργία και τον υψηλό ανταγωνισμό.
Π.χ. μεταφορά "βεντέτας" από τη σχολή και συμπεριφορές επιπέδου mobbing στον εργασιακό χώρο προς συναδέλφους ανένταχτους σε κλίκες στην σχολή ή γόνους (που μπορεί να μην έχουν την παραμικρή πρεμούρα "διαδοχής").
Η γνώμη μου είναι ότι αυτά πάντα υπήρχαν, απλώς με την πάροδο των χρόνων εξελίσσονται και "εκλεπτύνονται".
Η Αρχαιολογία ήταν, είναι και θα είναι μια κατ' εξοχήν "ανθρωπιστική" επιστήμη :)
Χαιρεφάνη,
Κι εγώ όταν ακούω για «θέσπιση κανόνων δεοντολογίας» μειδιώ. Το ζητούμενο είναι να υπάρξει διάλογος για τους κανόνες του παιχνιδιού. Να αποφασίσουμε επιτέλους τι Αρχαιολογία και τι Υπηρεσία θέλουμε. Κι όταν γίνει αυτό να τους τηρήσουν όλοι. ΟΛΟΙ. Κι όσοι δεν το κάνουν, να υπάρχουν οι προσωπικότητες που πρέπει, στη θέση που πρέπει, να εφαρμόζουν τις συνέπειες. Δεν γίνεται επιτέλους ολόκληρες Υπηρεσίες να είναι όμηροι συνδικαλιστών, τεμπελχανάδων, ακόμη και ψυχικά διαταραγμένων! Δεν γίνεται, έτσι απλά. Κι αν γίνεται, ας το πουν ξεκάθαρα, να πάρουν όλοι τις αποφάσεις τους.
Επίτηδες δεν αναφέρθηκα έως τώρα σε πανεπιστημιακά τμήματα, γιατί η δυσωδία έχει φτάσει στην Αλάσκα. Για να μην παρεξηγούμαι, παντού, τουλάχιστον στην Ευρώπη, υπάρχουν φαινόμενα αυθαιρεσίας, νεποτισμού και αναξιοκρατίας. Αλλά αυτός ο κυνισμός και η αποθέωση του τυχοδιωκτισμού στο πανεπιστήμιο είναι τρομακτικός. Και ναι, πάλι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, που επιτρέπει και ενθαρρύνει τέτοιες συμπεριφορές, προφανώς γιατί τις θεωρεί οικίες του. Παράδειγμα: Μεγαλοκαθηγητής, μου έκανε κουβέντα πρόσφατα για μια φοιτήτρια, χωρίς να ξέρει ότι τη γνωρίζω. Η οποία χρησιμοποιεί κάθε αθέμιτο μέσο για την ανέλιξή της και μάλιστα ολοφάνερα και ξεδιάντροπα μπροστά σε όλους. «Καλή περίπτωση», μου είπε…
Και μιας και αναφερθήκατε στο mobbing στον χώρο εργασίας, έπεσα σήμερα σε αυτό (στα γερμανικά).
Βγαλμένα μέσα (και) από την αρχαιολογική ζωή τα γραφόμενα σε αυτό το άρθρο...
Η "αριστερή" πολιτική τοποθέτηση των mobbers προσθέτει πάντα στην αξία της πράξης.
Όπως επίσης και η συνεχής προσπάθεια του ατόμου που υφίσταται αυτές τις συμπεριφορές, να κάνει κινήσεις καλής θέλησης παρ΄όλα αυτά...
Homo homini lupus. Και αυτό φυσικά σε διεθνές επίπεδο.
Η τελευταία ανάρτηση "ανέβηκε" δύο φορές, αν θέλετε, μπορείτε να σβήσετε την δεύτερη. Απολογούμαι.
Αγαπητοι in antis, Ιφιμεδεια, Χαιρεφανη,
ευχαριστω και εγω για τα ευστοχα και καιρια σχολια. Δικιο εχετε, ειναι μεν καταθλιπτικα ολα αυτα τα φαινομενα που αναφερετε και, εαν αρχισει ο καθενας απο εμας να διηγειται τις εμπειριες του, δεν θα τελειωσουμε ποτε!
In antis ελπιζω να διαβαζουμε συχνοτερα κειμενα σου στο ιστολογιο!
Καλησπέρα Τάλα, κι εγώ θέλω να γράφω πιο συχνά (και πιο ευχάριστα), αλλά οι αντοχές τελευταία περνούν δοκιμασία..Ίδωμεν. :)
Δημοσίευση σχολίου